زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر، یافتن ارتباط میان اختلالات اسکلتی- عضلانی و افسردگی و اضطراب در کارکنان بخش اورژانس بیمارستان‌های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی (ع.پ.ش.ب) بود.

روش‌ بررسی: در این پژوهش توصیفی- تحلیلی، 120 نفر به صورت تصادفی ساده از جامعه‌ی 600 نفری کارکنان شاغل در بخش-های اورژانس بیمارستان‌های تحت پوشش دانشگاه ع.پ.ش.ب در سال 1391 به عنوان نمونه انتخاب شدند. پرسشنامه‌های اطلاعات فردی- شغلی، اختلالات اسکلتی- عضلانی نوردیک، مقیاس افسردگی مرکز مطالعات همه‌گیرشناسی (CES-D) و مقیاس اضطراب اشپیل‌برگر برای گروه نمونه‌ اجرا شد. برای تحلیل داده‌ها، نرم‌افزار SPSS19و روش‌های آماری (آزمون‌های t، ضریب همبستگی و تحلیل واریانس یک‌طرفه) استفاده شد.

یافته‌ها: افسردگی پایین‌تر و اضطراب آشکار و پنهان بالاتر از حد متوسط بود. ارتباط معنا‌داری بین اختلالات اسکلتی- عضلانی با افسردگی مشاهده شد. تفاوت معنا‌داری در «افسردگی» و عدم تفاوت در «اضطراب آشکار» و «اضطراب پنهان» با تأکید بر «عنوان شغلی» و «سطح تحصیلات» مشخص گردید. افراد با وضعیت استخدامی قراردادی از افسردگی بیشتری رنج می‌بردند. ارتباط معناداری بین افسردگی با اضطراب آشکار و پنهان، همچنین بین اضطراب آشکار و پنهان مشاهده شد.

 نتیجه‌گیری: با توجه به ماهیت سخت کار در بخش اورژانس، میزان اضطراب آشکار و پنهان کارکنان بالاتر از حد متوسط است. مدیران و پزشکان به علت فشارهای جسمانی کمتر، از افسردگی پایین‌تری رنج می‌برند. عدم وجود ارتباط مابین اضطراب (آشکار و پنهان) و عنوان شغلی نشان می‌دهد که تمامی کارکنان بخش‌های اورژانس به علت ماهیت تنش‌زای شغل خود از اضطراب بالایی برخوردارند.