هدف: در دهه‌های اخیر شهر تهران بدلیل رشد بیش از حد جمعیت، افزایش بسیار زیاد وسایل نقلیه و نیز تجمع و تمرکز شدید صنایع با بحران‌های زیست‌محیطی گوناگون از جمله آلودگی هوا دست به گریبان است. بر این اساس پایش آلاینده‌ها و تعیین مستمر کیفیت هوای این کلان شهر به منظور تدوین برنامه‌های کنترل آن، ضروری به نظر می‌رسد.

  روش بررسی : در این تحقیق شاخص کیفیت هوا از طریق درون‌یابی بین غلظت آلاینده‌ها برای پنج آلاینده معیار یعنی CO ، NO₂ ، SO₂ ، PM₁₀ ، O₃ هوای شهر تهران در سال 1387 محاسبه شد و بر مبنای جدول استاندارد کیفیت بهداشتی هوا در گروه‌های خوب، متوسط، غیر بهداشتی برای گروه‌های حساس، غیربهداشتی، بسیارغیربهداشتی و خطرناک طبقه‌بندی گردید.

  یافته‌ها : نتایج این تحقیق نشان داد که در سال 1387، 43 روز کیفیت هوا از حد استاندارد سازمان حفاظت محیط زیست آمریکا کمتر شد و در323 روز دیگر از حد استاندارد ( AQI >100 ) تجاوز کرده است که به ترتیب 40 درصد غیر بهداشتی برای گروه‌های حساس، 27 درصد بسیار غیربهداشتی و 21 درصد غیربهداشتی بوده است. در فصل تابستان، ازن و در فصل زمستان، منوکسیدکربن به عنوان آلاینده مسئول شناخته شدند. همچنین ماه های تیر و مرداد به ترتیب با میانگین شاخص های 204 و 214 آلوده ترین ماه‌های سال بودند.

  نتیجه‌گیری : مقایسه نتایج این تحقیق با مطالعات سنوات گذشته نشان داد که کیفیت هوای شهر تهران بهبود نیافته و در وضعیت بسیار وخیمی از نظر حفظ سلامتی افراد جامعه، بخصوص گروه های حساس قرار دارد