چیکده
زمینه و هدف: گزارشات حوادث رانندگی نشان می دهد که خطا و رفتار ناایمن راننده مهمترین علت تصادفات رانندگی می باشد. بار کاری از فاکتورهای اصلی بر راننده است که در بروز تصادفات رانندگی تأثیر مستقیم دارد. پژوهش حاضر به ارزیابی ابعاد بار کارذهنی ناشی از فعالیت ثانویه شنیداری-کلامی در حین رانندگی پرداخته است.
روش بررسی: بیست راننده اتوبوس حرفه ای به صورت تصادفی انتخاب و در این مطالعه شرکت کردند. از شبیه ساز رانندگی اتوبوس و شاخص بار فعالیت راننده (DALI) استفاده شد. آزمایش از دو بلوک ایجاد شده بود: در بلوک اول رانندگان تنها فعالیت رانندگی را انجام می دادند و در بلوک دوم علاوه بر رانندگی، به فعالیت ثانویه شنیداری-کلامی هم پاسخ می دادند. جهت مقایسه نتایج دو بلوک آزمایش آزمون های تی مستقل و کای اسکوئر و به منظور بررسی ارتباط بین زمان واکنش ترمز زدن و تجربه با بار ذهنی،ضریب همبستگی پیرسون بکار گرفته شد.
یافته ها: نتایج نشان داد که فعالیت ثانویه همه ابعاد بارکاری ذهنی رابه طور معناداری افزایش می دهد و منجر به تداخل در فعالیت رانندگی می شود. زمان واکنش ترمز زدن و تعداد برخوردها نیز در شرایط وجود فعالیت ثانویه بطور چشمگیری افزایش یافت. رابطه معناداری بین بارکار ذهنی و افزایش زمان واکنش ترمز زدن و تعداد برخوردها دیده شد. سابقه کاری رانندگان تاثیری در میزان بار کار ذهنی، زمان واکنش ترمز زدن و تعداد برخوردها نداشت.
نتیجه گیری:نتایج این مطالعه پیشنهاد می کند که فعالیت ثانویه در حین رانندگی می تواند با افزایش بار کارذهنی رانندگان و تداخل در فعالیت رانندگی منجر به آهسته شدن زمان واکنش ترمز زدن و افزایش تصادفات شود. این نتایج نشان می دهد که تجربه رانندگی اثر فعالیت ثانویه در حین رانندگی را کاهش نمی دهد.
