زمینه و هدف: با شروع پاندمی کرونا ویروس۲۰۱۹ (کوید-۱۹) محدودیتهای وسیعی در سراسر دنیا به منظور مهار گسترش این ویروس وضع شده اند. بدیهی است محیط های کاری از این محدودیتها مستثنی نبوده اند. هزینه ضرر و زیان اجتماعی – اقتصادی این بیماری به طور دقیق قابل تخمین زدن نیست اما مسلما این بیماری می تواند به سلامت شاغلین چه افرادی که در این شرایط مجبور به حضور در محیط کار خود هستند و چه افرادی که مجبور به ماندن در خانه هستند لطمات فراوانی را وارد کند
. با توجه به اثرات مستقیم و غیرمستقیم این مسئله بر فعالیتهای اقتصادی ، تعیین زمان بازگشت به کار شاغلین - به گونه ای که روند قطع زنجیره انتقال هم چنان حفظ گردد- از اهمیت ویژه ای برخوردار است. درواقع ارزیابی تخصصی بازگشت به کار شاغلین می بایست هم جنبه اطمینان از پایان سرایت پذیری عفونت به سایرین را مورد توجه قرار دهد و هم فرد را از نظر عوارض بیماری که می تواند عملکرد وی را تحت تاثیر قرارداده یا او را نسبت به مواجهات محیط کاری آسیب پذیرتر می کند بررسی نماید. هدف ما از نگارش این مقاله مروری، بررسی دستورالعمل های موجود درمورد چگونگی تعیین زمان اتمام قرنطینه و بازگشت به کار شاغلین مبتلا به کوید-۱۹ می باشد.
روش بررسی: پایگاههای اطلاعاتی
Google Scholar, PubMed, Scopus از سال ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۰ و همچنین دستورالعمل های مرکز کنترل بیماریها، سازمان ایمنی و سلامت شغلی آمریکا، سازمان ملی بهداشت انگلستان و وزارت بهداشت ایران با روش جستجوی موضوعی بررسی شد.
یافته ها: بر اساس بررسی انجام شده، تصمیم گیری جهت تعیین بازگشت به کار افراد بهبود یافته از بیماری کوید۱۹ ، بر دو محور اصلی علائم بالینی فرد و تست واکنش زنجیره‌ای پلیمراز ترانس‌کریپتاز معکوس (
RT-PCR: Reverse Transcription Polymerase Chain Reaction) استوار است. در مورد انتخاب یکی از دو رویکرد مبتنی بر علائم یا مبتنی بر تست، باید مورد به مورد تصمیم گیری شود چرا که هر یک محدودیتهای مربوط به خود را دارد. اخیرا استفاده از تست های سرولوژی بررسی کننده سطوح آنتی بادی ها نیز مورد توجه قرار گرفته اند. اما بنابر محدودیتهایی که در مورد این تست ها مطرح شده است نتایج تست های سرولوژی بایستی در کنار تست
RT-PCR تفسیر گردند در غیراینصورت گمراه کننده خواهند بود. مسئله دیگری که علاوه بر تستهای آزمایشگاهی فوق در تعیین بازگشت به کار حائز اهمیت است درنظر داشتن مواجهات شغلی در افراد بهبود یافته ای است که باید به وظایف شغلی پیشین خود بازگردند. بدین منظور، انجام خطرسنجی از ملزومات حیاتی پیش از شروع به کار مجدد این افراد است.
نتیجه گیری: بر مبنای دستورالعمل های موجود، اتفاق نظرکلی جهت بازگشت به کار فرد بهبودیافته در یک بازه زمانی ۱۴-۱۰روزه پس از شروع علائم و بهبود وضعیت بالینی در رویکرد مبتنی بر علائم وجود دارد. در مورد رویکرد مبتنی بر تست نیز وجود دو تست
RT-PCR منفی به فاصله حداقل ۲۴ ساعت به عنوان شاخص قابل قبول جهت از سرگیری فعالیتهای شغلی ذکر شده است. در حال حاضر تستهای سرولوژی به عنوان معیاری جهت تصمیم گیری در مورد بازگشت به کار افراد توصیه نمی گردند.
