زمینه و هدف: حفظ و ارتقای سلامت کارکنان در محیطهای صنعتی از وظایف اصلی مدیران و برنامه ریزان محسوب میگردد. از مهمترین علومی که میتواند در این راستا به مدیران و برنامه ریزان کمک کند، ارگونومی است. از دیدگاه ارگونومی مهمترین عامل در بروز صدمات و حوادث شغلی، عدم تناسب میان بار کاری و تواناییها و محدودیتهای فرد است. در این مقاله نتایج حاصل از بررسی بارکاری و رضایت شغلی کارکنان عملیاتی در یک شرکت تولید قطعات سنگین فلزی در تهران و در زمستان ۱۳۸۸ ارائه گشته است.
روش بررسی: این مطالعه مقطعی-تحلیلی بصورت تمام شماری صورت پذیرفت. بارکاری با استفاده از پرسشنامه NASA-TLX که دارای شش بُعد می باشد و رضایت شغلی با پرسشنامه ۲۰ سؤالی Minnesota ارزیابی گشتند.
یافته ها: پایایی پرسشنامه رضایت شغلی با آلفای کرونباخ ۹۱/۰ بدست آمد. بعلاوه، نتایج حاصل از آنالیز داده ها نشان داد رضایت شغلی با متوسط نمره ۶۵ در سطح متوسط و بارکاری با متوسط نمره ۱۱/۸۵ در سطح بالا هستند، و دو بُعد بار زمانی، و بارفیزیکی بیشترین مقدار را در بارکاری دارند. بعلاوه، هیچ ارتباط معنی دار آماری ( p< ۰/۰۵ ) بین نمره کل رضایت شغلی و بارکاری بدست نیامد؛ اما بُعد عملکرد با رضایت شغلی ارتباط مثبت و بُعد ناامیدی با آن ارتباط منفی دارد.
نتیجه گیری: جهت بهبود شرایط بایست با استفاده از کنترلها و اقدامات مدیریتی و تکنولوژیکی، ابعاد بار کاری و بطور ویژه دو بُعدی که بیشترین مقدار و دو بُعدی که با رضایت شغلی ارتباط دارند را تعدیل نمود.
