۲ نتیجه برای توانایی انجام کار
مهین حسینی نژاد، مصطفی غفاری، یاسر لبافی نژاد، الهام میرزامحمدی، شهربانو مسلمی، سیما محتشم، صابر محمدی،
دوره ۱۶، شماره ۳ - ( ۶-۱۳۹۸ )
چکیده
زمینه و هدف : غیبت از کار ناشی از بیماری یک مشکل بزرگ اقتصادی اجتماعی است و هزینه های زیادی را به جوامع تحمیل می کند؛ از این رو طی سال های اخیر مورد توجه زیادی قرار گرفته است.غیبت از کار دارای شرایط پیچیده بوده و علل متعددی دارد. غیبت از کار طولانی مدت، کارفرما را مجبور به واگذار کردن وظایف کارگر غایب به سایر کارگران یا جایگزین کردن کارگر می کند. علاوه بر این، مطالعات قبلی نشان می دهد که احتمال بازگشت به کار با افزایش مدت زمان غیبت از کار کاهش پیدا می کند. توانایی باقی ماندن در کار و اداره کردن نیازهای کاری به عنوان توانایی انجام کار مطرح شده است که در واقع تعادلی بین منابع کارگری و نیازهای کاری است
در مطالعات مختلف کاهش امتیاز WAI (Work ability index) در همراهی با افزایش بروز غیبت از کار و افزایش مدت غیبت گزارش شده است. هدف این مطالعه تعیین تاثیر غیبت از کار کوتاه مدت و بلند مدت بر شاخص توانایی انجام کار است.
روش بررسی : این مطالعه به صورت مقطعی بر روی ۸۰۶ کارگر یک کارخانه ی تولید قطعات خودرو انجام شد. از کارگران درخواست شد که یک پرسش نامه که توانایی انجام کار را با استفاده از ( workability index) WAI اندازه گیری می کند، تکمیل کنند و اطلاعات مربوط به تعداد روزها و دوره های غیبت از کار و اطلاعات دموگرافیک افراد نیز جمع آوری شد. امتیاز WAI در کارگران دارای غیبت کوتاه مدت، بلند مدت و مجموع این دو ، با کارگران بدون غیبت مقایسه شد.
یافته ها:تمام افراد مورد مطالعه مرد بودند. میانگین امتیاز WAI ، ۳۷/۴ ±۱۹/۴۲ بود. آنالیز داده های مربوط به غیبت از کار نشان داد که ۳/۵۵ درصد از افراد، غیبت از کار ناشی از بیماری داشتند و از این تعداد ۹/۶۱ درصد مربوط به غیبت کوتاه مدت (کمتراز ۳روز) و ۱/۳۸ درصد مربوط به غیبت بلند مدت (۳ روز و بیشتر) بود. میانگین مدت زمان غیبت از کار در گروه با غیبت کوتاه مدت ۴۹۸/۰±۴۴/۱ و در گروه با غیبت بلند مدت ۴۲/۱۴±۵۷/۸ بود. میانگین و انحراف معیار امتیاز WAI ، ۳۷/۴ ±۱۹/۴۲ بود. میانگین امتیاز کلی WAI در افراد سیگاری کمتر از افراد غیر سیگاری بود (۸/۴±۰/۴۱ در مقابل ۲/۴±۴/۴۲ ، ۰۰۱/۰> Pvalue). افراد دارای شاخص توده بدنی بالاتر، امتیاز WIA کمتری داشتند ( BMI کمتر از ۲۵ : ۳/۴±۵/۴۲ در مقابل ۲۵≤ BMI :۳/۴±۹/۴۱ ، ۰۴۹/۰=Pvalue ). امتیاز WAI در جمعیت مورد مطالعه بر اساس سن، سابقه کار، تحصیلات، شیفت کاری و گروه کاری تفاوت معنی داری نداشت. میانگین (انحراف معیار) امتیاز WAI در کارگران دارای غیبت کوتاه مدت، بلند مدت و مجموع این دو به ترتیب (۹۷/۳)۹۷/۴۱، (۳۰/۵)۶۲/۴۰ ، (۵۶/۴)۴۵/۴۱و در کارگران بدون غیبت (۹۳/۳) ۰۹/۴۳ بود. WAI در کارگران دارای غیبت کمتر از گروه بدون غیبت ] ۰۰۱/۰>Pvalue و (۷۹/۲=OR ۷۶/۴-۶۳/۱=CI۹۵%)[ و دربین افراد دارای غیبت، درکارگران با غیبت بلندمدت کمتر از غیبت کوتاه مدت بود]۰۰۱/۰>Pvalue و (۰۶/۳=OR ۳۶/۵-۷۴/۱=CI۹۵%)[. پس از تعدیل اثر سایر متغیرها ، همراهی بین WAI و غیبت از کاردر دو گروه با و بدون غیبت و همچنین بر اساس غیبت کوتاه و بلند مدت، همچنان به صورت معنی داری وجود داشت (به ترتیب ۰۱۹/۰ ،۰۰۱/۰>Pvalue).
نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان می دهد که WAI می تواند با غیبت از کار کوتاه مدت و بلند مدت همراهی داشته باشد و می توان از آن به عنوان ابزاری ساده و مفید جهت شناسایی کارگران در معرض غیبت از کار استفاده کرد.
فرزانه رحیم پور، شبنم نیرومند، احسان رفیعی منش، فاطمه احمدی، لحیا افشاری صالح، مریم ضیا خدادادیان،
دوره ۲۰، شماره ۱ - ( ۱-۱۴۰۲ )
چکیده
چکیده
زمینه و هدف: بهره وری کارکنان به توانایی کار افراد بستگی دارد. با توجه به همه گیری کووید-۱۹، هدف از مطالعه حاضر بررسی توانایی شغلی و ارتباط آن با شدت بیماری در بهبود یافتگان کرونا می باشد.
روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع بررسی مقطعی است که بر روی ۴۰۴ نفر از مراجعه کنندگان که جهت بازگشت به کار بعد از بهبودی از بیماری کرونا به مر کز تخصصی طب کار دانشگاه علوم پزشکی مشهد مراجعه کرده بودند؛ انجام شد. اطلاعات مورد نیاز با استفاده از پرسشنامه شاخص توانایی انجام کار (Work Ability Index) جمع آوری شد. شدت بیماری با توجه به درمان سرپایی یا بستری بودن بیماران به ۲ گروه تقسیم شد.
یافته ها: از مجموع افراد مورد بررسی ۴۱ نفر (۱۰,۱ %) به صورت بستری و ۳۶۳ نفر (۸۹.۹ %) به صورت سرپایی درمان شده بودند. توانایی انجام کار در ۴ نفر (۱ %) از افراد مورد بررسی ضعیف، در ۳۰۳ نفر (۷۵ %) متوسط، در ۹۶ نفر (۲۳.۸ %) خوب و در ۱ نفر (۰.۲%) عالی ارزیابی شد. میانگین توانایی کار در بیماران کووید-۱۹ بستری در بیمارستان ۲,۸۴ ± ۳۵,۲۴ و در بیمارانی که به صورت سرپایی درمان شدند ۲.۶۶ ± ۳۴,۷۳ بود و از لحاظ آماری اختلاف معنی داری بین دو گروه از لحاظ توانایی انجام کار وجود نداشت (P=۰,۲۵).
بحث و نتیجه گیری: براساس نتایج مطالعه ما شدت بیماری تاثیری بر توانایی انجام کار در بیماران مبتلا به کووید-۱۹ نداشت و میانگین توانایی انجام کار در هر دو گروه بیماران متوسط بود. اما این نتایج نشان دهنده تاثیر ابتلاء به بیماری کووید-۱۹ بر توانایی انجام کار کارکنان می باشد و بر لزوم توجه ویژه به کارکنان دارای آسیب‌پذیری تاکید می کند.
