مجله علمی پژوهشی

 زمینه و هدف: حین انجام فعالیت فیزیکی در محیط های کاری گرم، تعریق همراه با تبخیر به عنوان مهم ترین پاسخ فیزیولوژیک بدن افزایش می یابد که می‌تواند در نهایت منجر به دهیدراسیون (کم آبی) گردد. هدف از انجام این مطالعه بررسی تغییرات دانسیته ادرار به عنوان بیومارکر وضعیت دهیدراسیون در کارگران شاغل در محیط های گرم بود.

 روش بررسی: در این مطالعه مقطعی 40 نفر از کارگران شاغل در محیط های گرم بعنوان گروه مورد و 20 نفر از کارکنان اداری به عنوان گروه شاهد مورد بررسی قرار گرفتند. به منظور ارزیابی وضعیت دهیدراسیون در افراد دو گروه اندازه گیری دانسیته ادرار در ابتدا و انتهای نوبت کاری با استفاده از دستگاه سنجش دانسیته (رفرکتومتر مدل Hand Hold )انجام پذیرفت. تعیین شاخص استرس حرارتی در ایستگاه های کار با استفاده از دستگاه WBGT متر دیجیتالی ساخت شرکت Casella صورت گرفت. در نهایت داده های حاصل از این مطالعه با استفاده از آزمون های آماری مقایسه میانگین ها و کای دو توسط نرم افزار SPSS 16 مورد تحلیل قرار گرفت. 

یافته‌ها: میزان شاخص استرس حرارتی در اغلب ایستگاه های کاری گروه مواجهه یافته بالاتر از حد مجاز توصیه شده کشوری و در گروه شاهد پائین تر از حد مجاز قرار داشت. آزمون آماری مقایسه میانگین ها تفاوت معناداری را بین میزان دانسیته ادرار گروه مورد در ابتدا و انتهای نوبت کاری نشان داد (001/0 >p). میزان دانسیته ادرار در انتهای نوبت کاری در گروه مورد بالاتر از گروه شاهد قرار داشت که با توجه به آزمون مقایسه میانگین ها ، اختلاف مشاهده شده معنی دار بود (01/0>p  ).

نتیجه گیری: میزان دانسیته ادرار توانست با لحاظ نمودن اثر عوامل مداخله گر بطور قابل قبولی بیان کننده میزان دهیدراسیون افراد در مواجهه با استرس گرمایی باشد. از این رو دانسیته ادرار ‌می تواند بعنوان یک بیومارکر قابل قبول به منظور ارزیابی مواجهه شغلی گرما در راستای تعیین ریسک بروز تنش هایی گرمایی استفاده گردد.