مجله علمی پژوهشی

زمینه و هدف: خطرات سلامتی افراد در شرایط استرس حرارتی به خوبی شناخته شده است و کارگران صنایع بسیاری با محیط های پراسترس حرارتی مواجهه دارند. حفاظت از سلامت آنها به همراه بهره وری تولید مناسب ، نیاز به کاربردی ساده از شاخصی معتبر دارد. طبق مطالعات اخیر، پیش بینی دقیق تر میزان استرس حرارتی بوسیله شاخص TWL نسبت به WBGT آشکار شده است. لذا این تحقیق با هدف مقایسه ارزیابی سطح استرس حرارتی در دو محیط سرپوشیده و روباز بوسیله دو شاخص مذکور و همچنین بررسی همبستگی بین مقادیر آنها، بمنظور تعیین شاخص بهینه صورت گرفت.

 روش بررسی: این مطالعه در مرداد ماه سال 1393 بر روی کارکنان یک دکل خشکی شرکت ملی حفاری ایران به عنوان گروه روباز (20 نفر) و کارکنان اداری شرکت مذکور به عنوان گروه سرپوشیده (31 نفر) واقع در اهواز انجام شد. ارزیابی استرس حرارتی محیط با استفاده از دو شاخص WBGT و شاخص جدید TWL در سه نوبت صبح، ظهر و عصر، در طی سه روز متوالی صورت گرفت. داده های گرد آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت.

 یافته ها: در گروه سرپوشیده مقادیر اندازه گیری شده ی هر دو شاخص، عدم استرس حرارتی را نشان دادند ولی در گروه روباز، شاخص

TWL بطور قابل توجهی، میزان استرس حرارتی متفاوتی نسبت به شاخص WBGT نشان داد، درحالیکه ارتباط معنی داری بین شاخص ها در هر سه نوبت  WBGT اندازه گیری شده از حد مجاز تجاوز کرده بود، اما در طول مطالعه گزارشی از عوارض و علائم ناشی از گرما اندازه گیری، در دو محیط کاری حاصل شد. (05/0 >p-value ).

نتیجه گیری: با وجود اینکه مقادیر شاخص در بین افراد گروه روباز از طرف افسر بخش ایمنی، بهداشت و محیط زیست مشاهده نگردید. لذا کاربرد شاخص WBGT در این شرایط بسیار محافظ کارانه بود، درحالیکه شاخص TWL برآورد منطقی تری از سطح استرس حرارتی نشان داد.