مجله علمی پژوهشی

زمینه و هدف: کیفیت خواب و خستگی مؤلفه‌های عمده‌ای از زندگی اجتماعی افراد را تشکیل می‌دهند و می‌توانند عامل مهمی برای ایجاد تنش در مراقبین سلامت باشند که سبب نارضایتی، ترک حرفه و ارائه نادرست خدمات به مراجعه‌کنندگان می گردد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه کیفیت خواب و سندرم خستگی مزمن در کارکنان رادیولوژی با پرستاران شاغل در بیمارستان‌ انجام شد.

روش بررسی: مطالعه حاضر به ‌صورت مقطعی و در سال 1394 انجام شد. جامعه آماری کلیه کارکنان رادیولوژی و یک گروه نیز به ‌عنوان گروه شاهد (پرستاران) شاغل در بیمارستان‌های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد بودند، که انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه جمع‌‌آوری و از آزمون های آماری t مستقل، کای اسکوئر و ضریب همبستگی پیرسون جهت تجزیه‌ و تحلیل استفاده شد.

یافته‌ها: میانگین کلی سندرم خستگی مزمن 77/4 ±64/10 بود که 39/17% (16 نفر) دارای سندرم خستگی مزمن (7 نفر از کارکنان رادیولوژی و 9 نفر از پرستاران) و 61/82% (76 نفر) عدم خستگی مزمن (33 نفر از کارکنان رادیولوژی و 43 نفر از پرستاران) را نشان دادند. نمره کل کیفیت خواب کارکنان رادیولوژی بطور معنی‌داری کمتر از پرستاران بود (003/0 =p). میانگین تأخیر در به خواب رفتن و استفاده از داروهای خواب‌آور در کارکنان رادیولوژی کمتر از پرستاران بود که باهم اختلاف معنی‌داری داشتند (001/0 = p) و (000/0= p). همچنین در افراد مورد بررسی با افزایش سندرم خستگی مزمن، کیفیت کلی خواب، تأخیر در به خواب رفتن، اختلالات خواب و اختلالات عملکردی روزانه افزایش می‌یافت.

نتیجه‌گیری: براساس نتایج، با کاهش کیفیت خواب، سندرم خستگی مزمن در پرستاران افزایش می‌یابد و کارکنان رادیولوژی نسبت به پرستاران از کیفیت خواب بهتری برخوردار می باشند.