دوره 19، شماره 1 - ( 1401 )
جلد 19 شماره 1 صفحات 499-486 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Salari A. COMPULSORY VACCINATION OF GOVERNMENT EMPLOYEES IN THE LIGHT OF DOMESTIC AND INTERNATIONAL LAW. ioh 2023; 19 (1) : 32
URL: http://ioh.iums.ac.ir/article-1-3388-fa.html
URL: http://ioh.iums.ac.ir/article-1-3388-fa.html
سالاری اسماء. واکسیناسیون اجباری به مثابه تضمین سلامت در محیط کار: بررسی حقوقی اسناد داخلی و بین‌المللی. سلامت كار ايران. 1401; 19 (1) :486-499
دانشگاه زابل ، salari@uoz.ac.ir
چکیده: (1149 مشاهده)
بیماری کرونا حیات جوامع توسعه‌یافته و در حال توسعه را به لرزه درآورد و با ایجاد آثار سهمگین و جبران ناپذیر، ابعاد مختلف زندگی فردی و اجتماعی شهروندان را تحت تأثیر خود قرار داد. در حالی که همگان برای دستیابی به درمان بیماری لحظه‌شماری می‌کردند، رونمایی از واکسن‌های تولید شده با مجوز اضطراری، زمینه‌ساز مباحث مختلف اجتماعی و حقوقی شد. در ایران و طبق مصوبه ستاد کرونا، کارکنان دولت در کنار گروه‌های دیگری از مردم ملزم به تزریق واکسن شدند و عدم حضور در محل کار به عنوان مجازات مستنکفین تعیین شد.صرف نظر از آثار این تصمیم بر بهداشت و سلامت عمومی، اعتبار حقوقی آن نیز محل بحث اندیشمندان علم حقوق واقع شده است و بیان موضع هر دو ساحت حقوق داخلی و حقوق بین المل بشر نسبت به واکسیناسیون اجباری، می تواند بر اقناع شهروندان و تمکین یا تمرد از انجام آن اثرگذار باشد. مسئله محوری پژوهش پیش رو، ارزیابی الزام به واکسیناسیون ذیل مقررات و نظامات حقوق ایران و حقوق بین الملل بشر است. با تکیه بر منابع کتابخانه‌ای و در روشی توصیفی–تحلیلی این نتیجه به دست آمد که طبق قوانین و مقررات کشور، الزام به واکسیناسیون و به ویژه پیش‌بینی مجازات در صلاحیت مجلس شورای اسلامی است و طبق منشور حقوق بیمار، ستاد کرونا و ارکان اجرایی وابسته، ملزم به اطلاع‌رسانی در باب واکسن و عوارض آن و پایش وضعیت سلامت افراد حین و پس از تزریق بوده‌اند. در حقوق بین‌الملل نیز امکان الزام‌آور ساختن شیوه درمانی مشخص چون واکسیناسیون ذیل حق بر سلامت و به منظور تضمین حق حیات افراد در شرایط شیوع بیماری‌های همه‌گیر وجود دارد. به‌علاوه اگر چه این الزام با حق بر حریم خصوصی شهروندان (بعد تمامیت جسمانی) در تضاد است لکن حقوق بین‌الملل زمینه ایجاد محدودیت بر حقوق فردی به جهت تضمین سلامت عمومی را مشروط به رعایت شرایطی چون تناسب و ضرورت فراهم نموده است.
شماره‌ی مقاله: 32
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
مطالعات کمی و کیفی
دریافت: 1401/2/2 | پذیرش: 1401/7/14 | انتشار: 1402/1/14
دریافت: 1401/2/2 | پذیرش: 1401/7/14 | انتشار: 1402/1/14
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
