دوره 16، شماره 2 - ( 1398 )
جلد 16 شماره 2 صفحات 47-33 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Heidari H, Golbabaei F, Shamsipour A, Rahimi- Forushani A. Occupational Heat Stress in Outdoor Settings Considering the Regional Climate Change in the Future Decades in Iran. ioh 2019; 16 (2) :33-47
URL: http://ioh.iums.ac.ir/article-1-2447-fa.html
URL: http://ioh.iums.ac.ir/article-1-2447-fa.html
حیدری حمیدرضا، گلبابایی فریده، شمسی پور علی اکبر، رحیمی فروشانی عباس. بررسی روند تغییرات دمایی در دهه های آتی با تاکید بر استرس های گرمایی در محیط های روباز کشور. سلامت كار ايران. 1398; 16 (2) :33-47
دانشگاه علوم پزشکی ایران ، Fgolbabaei@sina.tums.ac.ir
چکیده: (3714 مشاهده)
زمینه و هدف:
تغییر اقلیم و گرمایش جهانی زمین می تواند مشکلات بهداشتی عدیده ای را ایجاد کند که یکی از مهمترین آنها ایجاد استرس های گرمایی و اختلالات و عوارض مربوطه در مواجهات شغلی در محیط های گرم روباز می باشد. هدف اصلی این مطالعه بررسی تغیییرات دمایی در اقلیم های مختلف کشور ایران در دهه های آتی به منظور دستیابی به درک مناسب از وضعیت استرس گرمایی محیط های روباز می باشد.
روش بررسی:
به منظور پوشش گستره وسیع تنوع اقلیمی در کشور، 9 اقلیم جوی متفاوت در کشور انتخاب گردید بطوری که اغلب اقلیم های موجود در کشور را پوشش دهد. همچنین از مدل LARS-WG برای پیش گویی تغییرات دمایی در دهه های آتی مورد استفاده قرار گرفت. داده های هواشناسی طولانی مدت از هر ایستگاه (بین سالهای 1965 تا 2010) شامل حداقل و حداکثر دمای روزانه، میزان بارش و ساعات آفتابی برای ورودی های مدل استفاده گردید. استرس های گرمایی با استفاده از شاخص دمای ترگویسان (WBGT) و تغییرات دمایی تا سال 2100 در فواصل 25 ساله مورد بررسی و آنالیز قرار گرفت.
یافته ها:
بطور کلی، میانگین و انحراف استاندارد (M ± SD) تغییرات مورد انتظار در دمای حداقل و حداکثر روزانه به ترتیبC ° 41/1 ± 34/1 و C ° 40/1 ± 29/1برای بهار وC ° 44/2±38/2 وC ° 48/2 ± 34/2 برای تابستان تعیین می شود. مقادیر مربوطه بدون در نظر گرفتن نوع فصل، به ترتیب برای تغییرات دمای حداقل و حداکثر روزانهC ° 05/2 ± 86/1 وC ° 07/2 82±/1 بود. به طور کلی می توان گفت میانگین دمای اقلیم های مختلف ایران با افزایش دمای حدود 2 درجه سانتی گراد تا سال 2100 مواجه خواهد بود. کمترین میزان شاخص WBGT برابر C° 99/0 ± 50/17 مربوط به ساعات ابتدایی صبح (در فصل بهار و در نواحی شمالی کشور) و بیشترین آن برابر 55/0±10/35 مربوط به ساعات ظهر و عصر (در فصل تابستان و در نواحی جنوبی کشور) بود. پیش بینی های مدل بکار گرفته شده نشان داد تغییرات ناچیزی در میانگین دمای روزانه حداقل و حداکثر هوا تا سال 2025 مشاهده می شود در حالی که پس از آن افزایش دمای قابل توجهی تا سال 2100 پیش بینی می گردد. همچنین بر اساس نتایج مدل بیشترین افزایش دمایی در سال 2075 در اکثر نواحی کشور قابل انتظار است. تحلیل اختلافات دمایی و استرس های گرمایی در مناطق مختلف کشور نیز نشان می دهد بخش هایی از کشور که متحمل بیشترین تاثیرات تغییرات اقلیمی قرار می گیرند، نواحی مرکزی و جنوبی کشور هستند.
نتیجه گیری:
بطور کلی بر اساس نتایج به دست آمده، افزایش حدود 2 درجه سانتیگراد به میانگین دمای هوا می تواند چندین قسمت از کشور را در شرایط تنش گرمایی قرار دهد. به عبارت دیگر، مناطق مختلف و محیط های بیرونی که در حال حاضر در شرایط قابل قبول از لحاظ استرس گرمایی هستند، از استرس گرمایی ناشی از تغییرات اقلیمی و افزایش دما در دهه های آینده رنج خواهند برد. بنابراین، مداخلات پیشگیرانه می تواند نقش مهمی در کاهش اثرات نامطلوب سلامتی ناشی از تغییرات اقلیمی و افزایش درجه حرارت بر شاغلین محیط های روباز داشته باشد.
تغییر اقلیم و گرمایش جهانی زمین می تواند مشکلات بهداشتی عدیده ای را ایجاد کند که یکی از مهمترین آنها ایجاد استرس های گرمایی و اختلالات و عوارض مربوطه در مواجهات شغلی در محیط های گرم روباز می باشد. هدف اصلی این مطالعه بررسی تغیییرات دمایی در اقلیم های مختلف کشور ایران در دهه های آتی به منظور دستیابی به درک مناسب از وضعیت استرس گرمایی محیط های روباز می باشد.
روش بررسی:
به منظور پوشش گستره وسیع تنوع اقلیمی در کشور، 9 اقلیم جوی متفاوت در کشور انتخاب گردید بطوری که اغلب اقلیم های موجود در کشور را پوشش دهد. همچنین از مدل LARS-WG برای پیش گویی تغییرات دمایی در دهه های آتی مورد استفاده قرار گرفت. داده های هواشناسی طولانی مدت از هر ایستگاه (بین سالهای 1965 تا 2010) شامل حداقل و حداکثر دمای روزانه، میزان بارش و ساعات آفتابی برای ورودی های مدل استفاده گردید. استرس های گرمایی با استفاده از شاخص دمای ترگویسان (WBGT) و تغییرات دمایی تا سال 2100 در فواصل 25 ساله مورد بررسی و آنالیز قرار گرفت.
یافته ها:
بطور کلی، میانگین و انحراف استاندارد (M ± SD) تغییرات مورد انتظار در دمای حداقل و حداکثر روزانه به ترتیبC ° 41/1 ± 34/1 و C ° 40/1 ± 29/1برای بهار وC ° 44/2±38/2 وC ° 48/2 ± 34/2 برای تابستان تعیین می شود. مقادیر مربوطه بدون در نظر گرفتن نوع فصل، به ترتیب برای تغییرات دمای حداقل و حداکثر روزانهC ° 05/2 ± 86/1 وC ° 07/2 82±/1 بود. به طور کلی می توان گفت میانگین دمای اقلیم های مختلف ایران با افزایش دمای حدود 2 درجه سانتی گراد تا سال 2100 مواجه خواهد بود. کمترین میزان شاخص WBGT برابر C° 99/0 ± 50/17 مربوط به ساعات ابتدایی صبح (در فصل بهار و در نواحی شمالی کشور) و بیشترین آن برابر 55/0±10/35 مربوط به ساعات ظهر و عصر (در فصل تابستان و در نواحی جنوبی کشور) بود. پیش بینی های مدل بکار گرفته شده نشان داد تغییرات ناچیزی در میانگین دمای روزانه حداقل و حداکثر هوا تا سال 2025 مشاهده می شود در حالی که پس از آن افزایش دمای قابل توجهی تا سال 2100 پیش بینی می گردد. همچنین بر اساس نتایج مدل بیشترین افزایش دمایی در سال 2075 در اکثر نواحی کشور قابل انتظار است. تحلیل اختلافات دمایی و استرس های گرمایی در مناطق مختلف کشور نیز نشان می دهد بخش هایی از کشور که متحمل بیشترین تاثیرات تغییرات اقلیمی قرار می گیرند، نواحی مرکزی و جنوبی کشور هستند.
نتیجه گیری:
بطور کلی بر اساس نتایج به دست آمده، افزایش حدود 2 درجه سانتیگراد به میانگین دمای هوا می تواند چندین قسمت از کشور را در شرایط تنش گرمایی قرار دهد. به عبارت دیگر، مناطق مختلف و محیط های بیرونی که در حال حاضر در شرایط قابل قبول از لحاظ استرس گرمایی هستند، از استرس گرمایی ناشی از تغییرات اقلیمی و افزایش دما در دهه های آینده رنج خواهند برد. بنابراین، مداخلات پیشگیرانه می تواند نقش مهمی در کاهش اثرات نامطلوب سلامتی ناشی از تغییرات اقلیمی و افزایش درجه حرارت بر شاغلین محیط های روباز داشته باشد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
استرس حرارتی
دریافت: 1397/2/6 | پذیرش: 1397/8/22 | انتشار: 1398/4/18
دریافت: 1397/2/6 | پذیرش: 1397/8/22 | انتشار: 1398/4/18
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
