مجله علمی پژوهشی

  زمینه و هدف: یکی از مهمترین و متداولترین مشکلات بهداشت شغلی در محیط های کاری، شرایط جوی نامناسب می باشد. گرما یکی از عوامل زیان آور محیط کار بوده که افزایش میزان آن می تواند منجر به ایجاد بیماری های ناشی از گرما، افزایش تعداد خطاهای کاری،افزایش حوادث شغلی، وکاهش بهره وری گردد. این مطالعه با هدف تعیین میزان استرس گرمایی و احتمال خطر گرمایی جهت ارائه راهکارهای کنترلی در یک کارخانه فولادصورت گرفت.

  روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه مقطعیاست که در فصل پائیز سال1390در شهر اهواز انجام گردیده است دراین تحقیق شاخص ترگوی سان به عنوان شاخص ارزیابی استرس حرارتی مورد استفاده قرار گرفت. پس از اندازه گیری این شاخص، مقادیر بدست آمده با مقادیر مجاز توصیه شده، ACGIH مقایسه شدند. در مرحله دوم انجام کار جهت ارزیابی احتمال خطر گرمایی، علاوه بر عوامل جوی، پارامترهایی از قبیل نوع کار، بار کاری، فاصله محل کار تا محل استراحت و آبخوری و استفاده از وسایل حفاظت فردی مورد توجه قرار گرفت.دراین بخش محدوده احتمال وجود شرایط گرمایی نامناسب با استفاده از فرم امتیاز دهی مشخص و با توجه به آن اولویت و ضرورت اقدامات اصلاحی مشخص گردید.

  یافته ها : از نظر استرس حرارتی در مجموع 1/81%شرایط قابل قبول و در حد مجاز و 9/18%شرایط غیر قابل قبول و بالاتر از حد مجاز بدست آمد.ارزیابی احتمال خطر گرمایی نشان دادکه3/14%شرایط در سطح یک،3/49%در سطح دو، 4/36% در سطح سه می­باشند.

  نتیجه گیری: اگرچه فصل پاییز در منطقه ای مانند خوزستان خنکتر از فصل تابستان است، اما اشتغال در صنعتی مانند نورد فولاد به دلیل فرآیند گرمازای آن، یک عامل تهدید کننده سلامتی برای بسیاری از شاغلان این صنعت محسوب می­گردد.لذا برنامه ریزیهای حفاظت گرمائی نباید فقط به فصل تابستان منحصر گردد. البته مطالعات اضافی در فصول بهار و حتی زمستان نیز توصیه می گردد.